บ้านเป็นสมบัติของทุกคนในครอบครัว
บ้านนั้นเป็นสมบัติของทุกคนในครอบครัว หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ บ้านเป็นอาณาจักรของพ่อ เป็นโลกของแม่ และเป็นสวรรค์ของลูกๆ ดังนั้นทุกคนในครอบครัวจึงมีส่วนในการเป็นเจ้าของ ทุกคนมีส่วนที่จะสร้างบ้านให้เป็นสวรรค์ ถ้าใครคนใดคนหนึ่งไม่มีความรู้สึกเป็นเจ้าของ จะคิดว่า ธุระไม่ใช่ เป็นเรื่องของพ่อแม่เท่านั้น แน่นอนที่สุด บ้านที่ควรจะเป็นบ้านก็จะเกิดขึ้น ถ้าหากพ่อแม่และลูกๆมีความรู้สึกว่า นี่เป็นบ้านของเรา ทุกคนก็จะช่วยกันดูแลบ้านให้สวยงาม สะอาด น่าอยู่ และมั่นคงปลอดภัย ไม่ใช่เป็นเหมือนอย่างกับคนทำสวนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของบ้าน เวลาทำสวนหรือรดน้ำต้นไม้ก็จะทำไปโดยหน้าที่ให้เสร็จๆไป ซึ่งต่างจากเจ้าของบ้านที่จะดูแลรักษาเป็นอย่างดีเพราะเป็นผู้ลงทุนชื้อต้นไม้มา ความรู้สึกเช่นนี้ ช่วยให้เราทุกคนมีส่วนร่วมอย่างจริงจังเพราะเป็นเจ้าของบ้านร่วมกัน หลายครอบครัว บ้านไม่ได้เป็นสวรรค์ ไม่มีความสุข ก็เพราะผู้เป็นพ่อไม่มีความรู้สึกว่า เป็นอาณาจักรของเขา เขาไม่ได้เป็นหัวหน้าของบ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว บ้านเป็นอาณาจักรของพ่อ พ่อหลายคนมีความรู้สึกว่า บ้านไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของภรรยา เพราะเขามาแต่ตัว ก็ต้องไปแต่ตัว อันนี้ถูกภรรยากรอกหู เวลาทะเลาะกับภรรยาหรือทะเลาะกับพ่อตาแม่ยาย จนพ่อบ้านมีความรู้สึกว่า บ้านนี้ไม่ใช่ของเขา เมื่อเป็นเช่นนี้ ความรับผิดชอบก็ไม่มี ความรู้สึกภูมิใจก็ไม่ตามมาและการที่จะทำบ้านให้เป็นสวรรค์ อยากอยู่บ้าน รักบ้านมันก็ไม่เกิดขึ้น ดังนั้น คุณผู้หญิงที่เป็นภรรยาที่พ่อแม่ทิ้งมรดกไว้ให้มาก และมีบ้านเป็นของตัวเอง เมื่อท่านมีสามี และตัดสินใจรักเขา อยู่ร่วมชีวิตกับเขาแล้ว ก็ไม่ควรยึดถือหรือคำนึงถึงทรัพย์สินภายนอกกาย แต่ควรคำนึงถึงทรัพย์สินภายในกาย คือ…